Wanneer ouders uit elkaar gaan, verandert er veel in het leven van een kind. Twee huizen, twee werelden, twee manieren van leven , en in het midden een kind dat van beiden houdt. Wat soms van buitenaf lijkt op "manipulatie" of "tegen elkaar uitspelen", is vaak in werkelijkheid iets heel anders: een uitdrukking van diepe loyaliteit en angst voor afwijzing.

Trauma gaat niet alleen over wat er is gebeurd, maar over wat je voelde op het moment dat het te veel werd. Het ontstaat wanneer iets zo overweldigend is dat je zenuwstelsel het niet meer kan reguleren. Er was op dat moment te weinig veiligheid, te weinig steun, en dus moest je lichaam zichzelf beschermen.

Zojuist kreeg ik een bericht van een bezorgde moeder.Het gedrag van haar kind was drastisch toegenomen na de eerste sessie.Ik geef ouders altijd mee dat ze contact mogen opnemen bij vragen of twijfels, dus ik was blij dat ze dat deed.

Tijdens een sessie met een vrouw kwam er iets naar voren dat veel mensen herkennen. Ze merkte dat ze in haar relatie vaak boos werd. Haar woorden werden scherp, haar toon fel, en voor ze het wist stond ze in de ‘vechtstand’. Achteraf voelde ze zich schuldig, maar in het moment leek ze niet anders te kunnen.

Als ouder kun je je soms machteloos voelen wanneer je kind worstelt met emoties of gedrag. Misschien vraag je je af: “Wat is er mis met mijn kind? Hoe kan ik dit oplossen?” Het is een herkenbare en begrijpelijke gedachte. Toch is het goed om te weten: een kind hoeft niet gefixt te worden.

Boosheid bij kinderen lijkt soms zomaar uit de lucht te vallen. Een klein ‘nee’, een broertje dat net dat ene speelgoed pakt of een onverwachte overgang kan al leiden tot een heftige uitbarsting. Voor ouders en opvoeders voelt dat vaak als lastig en vermoeiend gedrag. Maar achter die boosheid zit meestal meer dan alleen “lastig doen”.

Het viel me laatst op hoe vaak ouders en kinderen vastlopen in alledaagse gesprekken. Bijvoorbeeld bij simpele dingen als opruimen, aan tafel komen of naar bed gaan. Zo ook bij een moeder en haar zoon die ik onlangs begeleidde.

Als de nacht niet meer veilig voeltSlapen is niet voor ieder kind vanzelfsprekend

We dragen allemaal bagage met ons mee. Soms klein en licht, soms zwaar en onzichtbaar. Het zijn de verhalen, overtuigingen, pijnstukken en trauma’s die we hebben opgedaan in onze eigen jeugd, in relaties, in momenten van verlies of tekort. Vaak denken we dat als we het maar verstoppen of “vergeten”, het geen invloed meer op ons heeft.

Want alles wat je kind laat zien, raakt iets in jou. Soms confronterend, soms pijnlijk, soms verwarrend. Want wat jouw kind spiegelt, gaat ook over jouw verhaal — over wat jij ooit kreeg, of juist moest missen.

Het is vrijdag. 19:30 uur.De telefoon trilt - een appje van een moeder die ik begeleid.“𝘚𝘰𝘳𝘳𝘺 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘫𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘰𝘳… 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘵𝘳𝘦𝘬 𝘩𝘦𝘵 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘏𝘪𝘫 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘯𝘵𝘱𝘭𝘰𝘧𝘧𝘦𝘯. 𝘐𝘬 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘩𝘰𝘦 𝘪𝘬 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘳𝘦𝘢𝘨𝘦𝘳𝘦𝘯.”Geen intake, geen afspraak. Gewoon een rauw moment.Tussen koken en opruimen. Tussen proberen en opgeven.Ik stuur haar een paar zinnen terug.Niet om alles op te lossen.Maar om haar even te laten landen.Zodat ze zich niet alleen hoeft te voelen.Even later stuurt ze:“𝘞𝘢𝘵 𝘧𝘪𝘫𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘦𝘳 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘵. 𝘖𝘰𝘬 𝘯𝘶.”En ik voel:Daarom doe ik wat ik doe! Niet alleen tussen 9 en 5.Maar precies daar waar het wankelt.Waar het kwetsbaar is.Waar een moeder zich afvraagt of ze het wel goed doet - en iemand nodig heeft die zegt:“𝙅𝙚 𝙙𝙤𝙚𝙩 𝙟𝙚 𝙗𝙚𝙨𝙩𝙚 𝙗𝙚𝙨𝙩!”#aanwezigzijn #menselijkcontact #moederschap

Van kleine beslissingen (welke kleren trek ik aan?) tot grotere keuzes (welke sport wil ik doen?), sommige kinderen vinden het lastig om knopen door te hakken. Waarom is dat zo? En hoe kun je als ouder helpen zonder de keuze voor hen te maken?