Wat is houdt systemisch werken eigenlijk in?

Systemisch werken gaat ervan uit dat iedereen wordt beïnvloed door de systemen waarvan hij of zij deel uitmaakt. Bijvoorbeeld je gezin van herkomst of je huidige gezin, samen met je partner en kind(eren).
Wat er in zo’n systeem allemaal gebeurt en de plaats die jij erin inneemt bepalen (vaak onbewust) wat je doet, hoe je het doet en waarom je dit zo doet.

Bij systemisch werken kun je denken aan een familieopstelling waarbij representanten ingezet worden, werken met vloerankers of een tafelopstelling(zoals op de afbeelding) .

Deze manier van werken kan jou helpen om inzicht te krijgen in jouw eigen plek in een systeem, en je verhouding tot de andere 'deelnemers'. Je leert ervaren waar je belemmeringen zitten en waar een bepaald gedragspatroon is ontstaan.

Systemisch werken kan leiden tot inzicht, acceptatie en kan een sleutel zijn tot oplossingen. Eigenlijk is het een  weergave van de context waarin je bent geboren, opgroeit en leeft.
Het kan bijvoorbeeld angsten, doelen die je niet bereikt, relatieproblemen en valkuilen zichtbaar maken. Door herkenning van de dynamiek is verandering mogelijk, waardoor er weer doorstroming ontstaat. Het kan je helpen in je kracht te komen te staan, ervaringen los te koppelen van wie je bent, trauma te verwerken, dromen te verwezenlijken, relaties te herstellen, je wonden te helen.

Q&A

• Is systemisch werken geschikt voor elke hulpvraag?
  Ja, in principe kun je alles opstellen. Een probleem, een klacht, een wens of verlangen.
• Heb je kennis nodig van systemisch werken om een sessie te plannen?
  Nee! Stap er blanco in, dat wat zichtbaar wilt worden, dient zich aan!
• Werk het bij iedereen?
  In principe komt er dat in beweging wat jij nodig hebt, voorbereidend bespreken we jouw vraag en behoefte om af te stemmen of verwachtingen en mogelijkheden met elkaar overeenkomen.
• Bestaat systemisch werk uit 1 of meerdere sessies?
  Dit is heel verschillend en afhankelijk van de vraag en de behoefte van de vraagsteller. Soms is een eenmalige opstelling voor het moment voldoende om in beweging te komen. En in andere situaties is het nodig om een of meerdere vervolgsessies te plannen.
  
  Twijfel je of het bij je past? Tijdens een gratis kennismakingsgesprek bespreken we jouw vraag en mijn mogelijkheden, is er een match dan zie ik je graag terug voor een opstelling. 

Hoeveel kun jij dragen?

Je draagkracht wordt bepaald door een aantal factoren, waaronder je fysiek en mentale flexibiliteit maar ook jouw mogelijkheden om stress te voorkomen en er mee om te gaan. Je draagkracht wordt tevens bepaalt door de grote of zwaarte van je draaglast, het gewicht op je schouders!

Wanneer draagkracht en draaglast niet in balans zijn ontstaan er klachten. Je kunt best wel een tijdje te veel dragen maar uiteindelijk put het je uit. Help!

Wie met liefde voor jou in de bres springt is jouw kind...

Met nauwkeurig afgestemde voelsprieten, onvoorwaardelijke liefde voor jou als ouder en grenzeloze loyaliteit weet het precies wat jij nodig hebt!
Eventjes dragen mag, daarna mag je zelf weer leren dragen.

Misschien heb je geen andere keuze dan te dragen wat er achter of voor je ligt, en vraagt dit om acceptatie.  Wellicht mag je leren loslaten wat niet langer bij je hoort, zodat de vracht lichter wordt. En soms mag je vragen of ik even met je meedraag!

Van toen tot nu, de levenslijn!

Tijdens een intake helpt de levenslijn jouw levensverhaal te vertellen. In welk nest werd je geboren? Wie waren erbij, wat waren de omstandigheden. Wat heb je ervaren en meegemaakt, waar raakte jij beschadigd en door wie? Hoe heeft dit jou gevormd?

Als interventie wordt het visueel maken van de levenslijn o.a. ingezet om inzicht te krijgen in de thema's in je leven. Het leert je verbanden te leggen tussen wat je denkt, voelt en doet in relatie tot de ervaringen die je op deed (in de context waarin je bent opgegroeid en leeft). Inzicht krijgen in de gedragspatronen en coping strategieën die je ontwikkelde en nog steeds inzet is nodig voor je groei maar ook voor de heling van de verwondingen die je opliep. De levenslijn gaat ook over alle mooie momenten, de dierbaren om je heen, je meest fijne herinneringen.

Als opdracht krijg je het maken van jouw levenslijn soms ook mee naar huis. Hoe loopt je leven verder? Wat heeft het leven jou geschonken en wil je dit meenemen verder op reis? Wat niet? En als je kon toveren wat wilde je dan volledig anders?

Soms lopen er meerdere levenslijnen parallel, die van ervaringen, relaties, plannen of dromen en de levenslijn van de emoties. Alles mag, alles is oké! Jouw reis, jouw leven!

Wat ingewikkeld hè, al die veters?

Voor mij volledig onbekend toen ik 11 jaar geleden onderdeel werd van een samengesteld gezin. Totaal niet bewust van al deze onderlinge banden, het belang ervan en de onrust die kan ontstaan wanneer 'de veters in de knoop raken'. 
Met de beste intenties nam ik mijn rol als 'liefmoeder' op me. Deze benaming vind ik tegenwoordig het beste passen bij mij, ik ben écht niet altijd een bonus geweest maar heb wel altijd geprobeerd vanuit liefde te handelen. (Met de nadruk op proberen!)

De ouders hebben een band, ooit waren ze samen en vormden ze een gezin, ook al zijn ze niet langer samen ze voeden nog steeds samen op. Met hun kinderen hebben ze een bloedband, deze is en blijft wat er ook gebeurt.

Beide ouders werden opnieuw verliefd, en wij -de nieuwe partners- werden deel van de wereld van de kinderen, we bouwden een loyaliteitsband met ze op. In ons gezin kregen ze er er ook nog een broertje bij; Al deze banden lopen door elkaar en dat maakt het voor iedereen soms best een beetje ingewikkeld. Want van wie is wat? Wie zorgt voor wie? Welke taak hoort bij wie?

Trial & error...Vallen en opstaan!

Deze maand vierden we de verjaardag van de kinderen zoals altijd, SAMEN! 
Voor mij de eerste keer zo bewust, met intense dankbaarheid voor waar we vandaag staan. Zonder deze zoektocht en de hobbels die we namen was dit nooit gelukt en had ik niet de ‘ervaringskennis’ die ik nu kan delen met de (samengestelde) gezinnen die mijn praktijk bezoeken. 

Ik maak een diepe buiging voor beide ouders die steeds weer het zelfde doel voor ogen hebben:
SAMEN zorgen voor de kinderen!

Boekentip: 'Kamil, de groene Kameleon' van Daniëlle Steggink 

Als sociale 'beestjes' zijn we ontworpen om contact te maken en relaties te onderhouden met anderen,  samenzijn met anderen hebben we van oudsher nodig voor onze overleving. Deze behoefte aan connectie gaat dus heel erg diep.

Bijna alle 'vervelende' emoties gaan onderliggend over de beschadiging of het bedreigd zijn van een relatie met een ander. En bijna elke 'fijne' emotie gaat over het versterken of vormen van waardevolle relaties.

Gepest worden, buitengesloten worden, er niet bij horen, afgewezen worden...allen triggeren deze oerangst. 

Een angst waar we ons wellicht niet altijd bewust van zijn, maar wel kunnen voelen of ervaren op momenten dat we er niet bij horen.

Vorige week gingen we op zoek naar de strategieën die zij (8 jaar) inzet om te voorkomen dat ze buiten de vriendinnengroep valt. De door haar vaakst ingezette strategieën zijn de baasspeler en de jokkebrok...2 strategieën die inmiddels als negatief zijn bestempeld, ook door haarzelf. Best ingewikkeld, dat iets wat je nodig hebt er eigenlijk niet mag zijn....

Omdat we het 'reddingsvest' niet zomaar overboord kunnen gooien hebben we een start gemaakt met het in kaart brengen van de kwaliteiten van beide strategieën. Met als doel positieve associaties te krijgen met 'dat wat je doet', zodat zelf-afkeuring niet meer nodig is. 

De kwaliteiten werden vervolgens omgezet in toepasbare oplossingen:

• De baasspeler kan overleggen, rekeninghouden met de ander, samenwerken, en heldere afspraken maken.
• De jokkebrok mag accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn i.p.v. er een ander verhaal van te maken. En mag aangeven wat hij/zij anders had willen zien of doen.

De komende weken gaat ze oefenen de oplossingen in te zetten zodat er verbinding kan ontstaan en de strijd gestaakt kan worden!

'Ze kon haast niet wachten tot vandaag, zo'n zin heeft ze er in!', verteld moeder. Ze komt binnen met een grote lach, twinkeling in haar ogen en onder haar arm het zorgenvriendje.

Dat ze er zin in heeft betekent dat ze vertrouwen heeft om samen met mij te gaan onderzoeken hoe ze weer lekkerder in haar velletje komt te zitten.

Tijdens het kennismakingsgesprek bespraken we samen met haar ouders wat de veranderwens is, wat er eventueel onderliggend is aan de hulpvraag en hoe ik hierop aan kan sluiten.
Daarin vind ik het erg belangrijk het kind zelf te laten benoemen waar hij/zij mee worstelt. Als ouders ervaar je soms dat je kind ergens mee worstelt maar voelt het kind dit helemaal niet zo. En soms verschillen de veranderwensen van ouders en kind.

In deze hadden papa en mama goed in kaart waar hun dochter tegen aanloopt. Faalangst! De lat hoog leggen, tijdsdruk ervaren, bang zijn dat iets niet lukt, bang om een fout te maken. Ze kan haarfijn uitleggen wat haar gedachtengang is op momenten van stress, en dit koppelen aan emoties en fysieke sensaties was 'een eitje'. Maar waarom verandert er dan niets?

Samen gingen we aan de slag met de 3 G's --> Gedachten, gevoel en gedrag.
Jeetje, wat is dat hoofd slim en wat kan dat veel zorgen hebben!
Gelukkig had het zorgenvriendje al 2 weken niks gegeten en hebben we hem al haar zorgen gevoerd...Als bekrachtiging schreven we een aantal positieve gedachten (affirmaties) op roze hartjes, versierd met glitters voor thuis en op school.

Het was een prachtige sessie!

Het rouwproces, zo persoonlijk
Bestaande uit verschillende fasen die jezelf inkleurt, op jouw tempo.
Wanneer rouw samen valt met de puberteit zorgt dit voor een nog grotere complexiteit; Zoveel grote gevoelens die meer dan ooit binnenkomen in de groei naar volwassenheid.
Behoefte aan de steun van een volwassene echter het identiteitsproces staat dit contact soms in de weg.

Samen maakten we een Troostboom, elk blaadje één herinnering.
Elk blaadje geeft betekenis aan die grote gevoelens die soms niet te beschrijven zijn.
En wanneer het je allemaal dreigt te overspoelen laten we het even voor wat het is, want ook dát is rouw!

Gedrag, gevoel en behoefte…Als matroesjka poppetjes passen ze naadloos in elkaar.

We hebben allemaal een bepaalde behoefte, deze vormt de kern van de matroesjka. Wanneer aan deze behoefte geen invulling wordt gegeven wordt de kern omringd met een bepaald gevoel, bijvoorbeeld verdriet, onmacht, boosheid of angst.
Iets wat we liever níet willen voelen gaan we vermijden, tegen vechten of we zoeken manieren om dit vervelende gevoel te verdoven. Als ‘redmiddel’ ontwikkelen we gedrag, dit is de matroesjka  die zichtbaar is wanneer de matroesjka ineen is gezet.

Het gedrag is datgene wat de ander ziet! Gedrag wordt soms als slecht en soms als goed beoordeeld, afhankelijk van de uitingsvorm ervan en de context waarin het gedrag zichtbaar is.

Zolang het gedrag het enige is wat gezien wordt, zal het blijven bestaan. Het zal dan groter worden of van vorm veranderen om nog meer aandacht te vragen, tot dat de kern van de matroesjka gezien wordt!
Het gedrag van een kind heeft nóg een functie, het fungeert als het spiegeltje van de ouder.

Heb jij de moed jezelf aan te kijken en te onderzoeken waar jij behoefte aan hebt?

'Hij heeft een grote mond, zijn kamer is een zooi, hij liegt over alles en alles wat ik zeg lijkt niet aan te komen...Het is echt een lastige puber!'

Óf heeft hij een lastig puberbrein? 
Bingo! Het brein van een puber is onderhevig aan enorme veranderingen tijdens de puberteit. Verbindingen worden losgekoppeld, nieuwe verbindingen worden gelegd en de hersengebieden zijn volop in ontwikkeling. Niet niks, en wat dacht je van al die hormonen die in beweging zijn en dat veranderde lichaam?

Voor pubers is het beoordelen van sociale tekens vanuit de omgeving lastig, hierdoor voelt de puber zich sneller aangevallen of afgewezen.
Ook al denkt het puberbrein al volwassen te zijn en consequenties van keuzes te kunnen overzien, schijn bedriegt. Het puberbrein houdt vooral van een 'Quick fix'. Het wil nu Snapchatten en dat huiswerk komt later wel. Het puberbrein heeft wat hulp nodig bij plannen en overzicht creëren. En reageert vaak wat opstandig wanneer jij als ouders hem hieraan herinnert. Dit geldt ook voor grenzen, hoe duidelijker de grens hoe harder het puberbrein er tegenaan wilt schoppen. Dit vraagt om consequent blijven en een lange adem als ouders, en om veerkracht. 

Ben je er als ouders van bewust dat het gedrag  van je puber voortkomt uit al die ontwikkelingen, en dus niks te maken heeft met jou persoonlijk.  Je puber doet echt haar/zijn best op dit moment. Humor is dan ook hier het beste medicijn, en ik weet zeker dat er straks een moment komt dat jullie er samen hard om kunnen lachen!

Erover, erdoor of eromheen?
Vanochtend doken we samen de leerkuil in. Wat gebeurt er wanneer je die muur tegenkomt? Klim je er snel weer uit of herken jij jouw hulpbronnen en weet je deze in te zetten. De leerkuil is een proces waar we alleen mee te maken hebben, soms is weerstand nodig om te groeien. Hoe kun je frustratie ombuigen tot kracht en op welke vlakken herken je dit nog meer?
Door te werken met zand wordt de beweging voelbaar, dit helpt de fixed mindset in beweging te komen. Het brengt dat wat in je binnenwereld speelt tot leven!

#fixedmindsetvsgrowthmindset
#hb
#hulpbronnenzitteninjouzelf

‘Jeetje wat loop ik mijzelf in de weg!’, roept ze uit.
21 jaar, ze worstelt met faalangst. Rationeel weet ze precies te vertellen wat er gebeurt: de gedachten, het gevoel, het gedrag. En tóch krijgt ze het niet doorbroken. Ze zit op de rotonde!!
Samen onderzoeken we wat haar  laat fluisteren, wat haar  doet fladderen en hoe alles eruitziet vanuit de .
Volgende keer wil ze inzoomen op de rotonde, waarom doe je wat je doet? Wat levert het op? Wat kost het je?

Maar eerst lekker thuis oefenen! Bewust luisteren naar de uil, is het kletspraat of wijze raad? En elke dag een moment focussen op de boom.
#act4kids
#rotonde
#gedragspatronenherkennen
#jehartvolgen
#ookalishetmoeilijk 

Ik zie jou!
Gezien worden is zoveel meer dan de ander waarnemen!
Gezien worden heeft te maken met het zien van de worstelingen van de ander. De behoeften van de ander herkennen. De ander spiegelen in zijn/haar emoties.
Gezien worden betekent ook omarmt te worden voor wie je werkelijk bent, ook al herkent de ander bepaalde kenmerken niet. Gezien worden gaat over volledige acceptatie!

Wanneer je als kind niet gezien wordt heeft dit gevolgen voor de ontwikkeling. Sociaal, emotioneel en psychisch. Zelfs fysiek kan de pijn van het niet gezien zijn zorgen voor tragere fysieke groei of een verlaagd immuunsysteem.
Gezien worden is 1 van de basisbehoeften van de mens!

Het is geen kwestie van schuld wanneer jij niet gezien werd! Meestal heeft dit te maken met een herhalend patroon, want hoe kun je iets aan je kind geven wanneer je het zelf niet hebt gehad?
Daarnaast heeft het niet kunnen zien van de ander vaak te maken met een filter van traumatische ervaring, iemand met beschadigingen kijkt door de bril van verwonding.

Wanneer jij je als kind niet gezien voelde/ wanneer jouw kind zich niet gezien voelt uit zich dit in gevoelens van onmacht. Boze buien of frustraties die meestal door de omgeving niet herkend worden. Maar ook gevoelens van verdriet/depressie. In het algemeen zorgt de ervaring van niet gezien worden voor een negatieve zelfovertuiging. 'Ik doe er niet toe...'. Je hebt een laag gevoel van eigenwaarde, je doet er alles aan gezien te worden. Je vertoond gedrag waarmee je een reactie uitlokt die dit zelfbeeld weer bevestigd en zo zit je in een vicieuze cirkel.

Het doel van het werken met de poppetjes is o.a. om ouders inzicht te geven in de onderliggende behoefte van het kind -de oorsprong van de hulpvraag-.

Wanneer het gaat om de behoefte gezien te worden geef ik je tips om je kind, maar ook jezelf, alsnog te kunnen zien:
* Ga in verbinding met je kind. Zie je dat het een woedeaanval of een huilbui heeft, of is het angstig. Veroordeel of bagatelliseer dit niet. Ook al herken je het niet of vind je er wat van (bijvoorbeeld vanuit je eigen opvoeding). Uiten van emoties is een manier om kenbaar te maken wat er van binnen speelt.
'Ik zie dat je boos bent. Dat is oké. Ik ben er voor je als je mij nodig hebt'. Laat hem /haar altijd merken dat de emoties er mogen zijn én dat je er bent.

* Probeer het niet in te vullen naar eigen behoeften. Je kind is uniek, net zoals jij. We hebben dus ook allemaal een ander behoeften. 'Wat heb jij van mama nodig nu?'. Hiermee geef je jouw kind het gevoel dat je hem/haar ziet en laat jet hem/haar contact maken met zichzelf en zelf ontdekken wat het nodig heeft.

* Wat zegt deze ervaring jou over jouw eigen behoeften.
Zie jij jezelf?