Welke soort ouder ben jij?

Wist je dat jouw opvoedstijl voor een groot deel beïnvloed wordt door je eigen opvoeding? De manier van opvoeden wordt onder andere ‘gekleurd’ door je eigen ervaringen, je persoonlijkheid en de omgeving.

Wat is de beste opvoeding? Laat ik vooropstellen dat we allemaal ons beste best doen met de ervaringen en kennis van dit moment. Er is geen goed of fout, wel is er altijd ruimte voor bewustwording en groei.

Factoren die van invloed zijn, vormend zijn:

• Jouw plaatje: de relatie met jouw partner of de andere ouder, en zijn/haar opvoedstijl. Jullie woonsituatie en jouw baan. Alles bepalend voor hoeveel tijd je bijvoorbeeld doorbrengt met je kind of de mate van stress en spanning die je ervaart.
• Een beetje jij: Jouw eigen temperament is bepalend voor de manier waarop je opvoedt. Ben jij van nature geduldig of juist een heethoofd?
• Jouw eigen ervaringen: hoe werd jij vroeger opgevoed? Je neemt automatisch de dingen die je fijn vond mee en vermijdt soms manieren van opvoeden die jezelf als niet prettig hebt ervaren. Óf je herhaalt dat wat eigenlijk disfunctioneel voor jou was omdat jij je dit nog niet bewust wordt.
• De omgeving: hoe voeden familieleden hun kinderen op? Of vriendin of anderen in jullie sociale omgeving. Ook deze context is van invloed op jouw opvoedstijl. Dit is namelijk je referentiekader.
  
  

Een kind is in balans wanneer er een gezonde mate van autonomie, zelfvertrouwen, grenzen en veerkracht aanwezig is. Met onze opvoeding kunnen we hier een belangrijk bijdrage aan leveren.

Omdat er geen ‘perfecte’ opvoedstijl is maar het eigenlijk om maatwerk gaat hier een aantal tips:

• Neem je eigen ervaringen onder de loep. Ook jouw ouders deden hun beste best, maar was dit het meest passend voor jou? En zo niet, wat had je dan wél nodig gehad?
  Merk je dat je deze behoefte projecteert op jullie kind waardoor je een patroon herhaalt?
  (Bijvoorbeeld de angstige ouder die het angstige kind wil beschermen tegen de boze wereld)
• Past jouw opvoedstijl daadwerkelijk bij jou, of doe je wat jou geleerd is of doe je wat van jouw omgeving verwacht wordt?
• Past jouw opvoedstijl bij jouw kind? Welke persoonlijkheid en karakter heeft hij/zij?
• Waar lopen jullie tegen aan in de opvoeding? In deze vraag vind je tevens het antwoord.

Een kind heeft behoefte aan grenzen, maar heeft ook de ruimte nodig om fouten te mogen maken.
Een kind heeft recht op een stukje inspraak, niet om de volledige regie over te nemen maar om te leren ook een stem te hebben.
Een kind leert gezonde grenzen te herkennen en aan te geven door deze te ontdekken en te krijgen. Een kind verdiend een eigen ervaring, een eigen ontdekkingsreis van vallen en opstaan met het vertrouwen dat papa en mama er altijd zullen zijn!

Dit is wat ik doe,
een beetje licht schijnen
Jou echt zien,
een moment alles laten verdwijnen

Jou even laten mogen zijn met alles wat is
Kijken naar wie jij bent, ook al vind jij dat er van alles mist

Vragen naar wat jij nu nodig hebt,
ook al weet jij het misschien niet
Luisteren naar wat je voelt, wat je denkt,
ruimte voor jouw angsten, onmacht of verdriet

een beetje licht schijnen,
dat is wat ik doe
Met de poppetjes, in gesprek of in stilte, jij en ik
soms hebben we een plan, soms weten we niet ‘hoe’

Altijd is er ruimte voor jou en alles wie jij bent
door de donkerte, samen, totdat jij je eigen licht herkend.

Hemelpost

Als het kon, dan kwam ik naar jou
Dan klom ik duizend treden, zo hoog
om te vertellen dat ik van je hou

Als het kon, dan was het niet écht waar
Dan was jij gewoon hier, bij mij
en was je niet onbereikbaar

Als het kon, dan deed ik een toverspreuk
Er was geen afscheid, geen verdriet en gemis
Het leven was gewoon nog leuk!

Maar dit kan niet, en dit maakt het heel erg echt
Ik mag je leren loslaten,
Hoe hard ik er ook tegen vecht!
 

Ik stuur jou hemelpost, 
om te vertellen dat ik van je hou!

Het rouwproces is een persoonlijk proces waarin jij zelf het tempo bepaalt. Dit geldt ook voor kinderen. Hoe kinderen met dood en verlies omgaan is o.a. afhankelijk van de leeftijdsfasen.

Peuters en kleuters weten nog niet zo goed wat de dood inhoudt. Door het magisch denken lopen fantasie en werkelijkheid nog door elkaar. Het lijkt voor hen alsof de overledene heel lang slaapt. Het is voor hen moeilijker te begrijpen dat iemand die dood is nooit meer terugkomt. Ze weten niet goed om te gaan met de grote emoties die komen kijken bij rouw en verlies, waardoor woedeaanvallen en verlatingsangst aan de orde kunnen zijn. Of ze laten tijdelijk een terugval in de ontwikkeling zien. Besteed extra aandacht aan de hechting, geef je kind tijdelijk die extra nabijheid of troost.

Vanaf ongeveer 8 jaar leren kinderen dat de dood definitief is. Iemand die dood is, komt niet meer terug en dit is gevoelsmatig nog moeilijk te bevatten. Het is moeilijk te begrijpen wat dit voor de toekomst betekent. De jaren erna leren kinderen dat de dood bij het leven hoort. Er zijn veel kinderen die nog tegen de overledene praten, maar ook een brief schrijven werkt troostend. Vaak hebben kinderen veel vragen rondom de dood en het rouwproces. Betrek jullie kind in het afscheid. Lees er samen over, praat er samen over en geef uitleg en steun je kind dit op haar/zijn tempo te verwerken. Kinderen zijn zich in deze leeftijdsfase veel bewuster van de gevoelens van anderen, ze maken zich zorgen over het verdriet van ouders of ervaren onmacht of schuldgevoelens.
Maak een herdenkingsboom waar iedereen zijn/haar gevoelens en gedachten op mag schrijven, er hoeft niet per se over gepraat te worden, maar het mag er wel zijn!

De rouwende puber zal zich wellicht wat meer terugtrekken, ben open over je eigen gevoel. Besteed wat extra tijd en aandacht aan je puber. Praten mag, maar hoeft niet. Geef je puber het gevoel dat het oké is, dat je er bent en zoek samen naar manieren om hem/haar te ondersteunen.
Teken samen over de dood, en al is er alleen maar boosheid, laat het maar los op het vel papier.
Maak een herdenkingsplek voor de overledene, een mooi hoekje met een foto. Symbolen die belangrijk zijn voor je puber en kenmerkend voor de herinneringen. De puberteit is een verwarrende periode, helemaal als er een rouwproces bij komt. Ben je als ouders bewust van het feit dat de reactie of het gedrag van je puber in deze fase niets met jou als ouder te maken heeft. Blijf in verbinding, praat met elkaar, steun elkaar!

Algemene tips:

• Zorg voor extra rust en regelmaat (ook voor jezelf)
• Probeer vragen zo eerlijk mogelijk te beantwoorden
• Benoem gevoelens
• Troost elkaar
• Blijf begripvol, ook al herken je manier van rouw van de ander niet
• De dood is niemand zijn schuld, geef je kind hier uitleg over

Nog even en dan zit het er weer op, de zomervakantie!
Of dit het einde of het begint betekent verschilt per persoon. Het ene kind kan niet wachten te beginnen bij de nieuwe juf. Terwijl het andere kind het vooruitzicht weer naar school te moeten als een ware nachtmerrie ervaart. 

In de regel staat vakantie voor: 'niks moeten en een beetje meer mogen', de structuur valt een beetje weg. Later naar bed, wat vaker een ijsje en schermtijd komt wat minder nauw. Ook dit ervaart elk kind anders. Daar waar sommige kinderen lekker meedeinen met wat de dag brengt, kan een ander kind hier slecht mee omgaan. Boze buien of gefronste gezichtjes! Maar ook kinderen die wat meer klagen over buikpijn of hoofdpijn, slechter slapen. Minder goede eetlust of wat introverter lijken, allemaal uitingen van spanning en/of angst.

Zoals ik in een eerdere blog schreef is het voor sommige kinderen heel fijn om duidelijkheid en structuur te scheppen bij de start van de vakantie, bijvoorbeeld bij heimwee op het vakantieadres. Nu de vakantie langzaam ten einde komt is het voor veel kinderen (en ouders) prettig om langzaam het 'normale' ritme er weer in te krijgen zodat iedereen wat meer kan wennen.
Met name prettig voor de kinderen die moeite hebben met dit naderende einde of die opkijken tegen de start in het nieuwe jaar.

Tips:

• Praat erover! 
• Maak samen een lijstje met fijne dingen van vakantie en minder prettige kanten. Maak een lijstje met de voor- en nadelen van naar school gaan. En kom samen tot de conclusie dat elke situaties weerskanten heeft en dat je altijd de focus kunt leggen op de fijne kant van de ervaring of situatie (er zijn altijd oplossingen).
• Gebruik een planner of pictogrammen om overzicht te creëren in de weekplanning. Ook al gaat jullie kind nog deelnemen aan KVW, of gaat hij/zij nog een weekje met opa en oma mee op vakantie. Ritme, regelmaat en overzicht helpt de overgang dadelijk gemakkelijker gaan.

Voor kinderen is het erg belangrijk om te leren gaan met emoties. Met name het leren omgaan met angst, boosheid, teleurstelling, afwijzing en het passend reageren op de emoties van anderen is van belang om te groeien tot een evenwichtige autonome volwassene. 

Ook in een behandeltraject is het voor een kind prettig de regie te ervaren over het proces. 
Zelfregie geeft een gevoel van vrijheid en geeft tevens een gevoel van veiligheid, ingrediënten die groei bevorderen.

Door zelf de tools in handen te hebben die kunnen ondersteunen zal veerkracht vergroten en zelfvertrouwen groeien.

Naast psycho-educatie over een bepaalde thema en gerichte behandeling van een hulpvraag is het dus belangrijk het kind (en de ouders) handvaten aan te bieden die eigen gemaakt kunnen worden en toegepast kunnen worden ook buiten de setting van de praktijk.

Affirmaties zijn daar een voorbeeld van!

Je kunt affirmaties zien als magische toverspreuken die ervoor zorgen dat je invloed kunt hebben op je Mindset. Net zoals bij piekergedachten -die jou eigenlijk alleen maar verder meenemen in de negatieve spiraal van denken- geldt dit ook voor affirmaties, maar dan andersom: van doemdenken naar wensdenken.

Om een kind de regie te laten houden en als bekrachtiging van de affirmatie kun je hem/haar een eigen toverspreuk te laten verzinnen. Alles mag en alles kan zolang het maar een zinnetje is wat ondersteund is in datgene er bewerkstelligd wenst te worden.

"Ik vertrouw op mijzelf, ook al is het spannend!' 

"Mijn tranen zijn oké, ik mag huilen!"

"Ik kan dit, ik wil dit en ik doe dit!"

Een affirmatie werkt ook fijn voor 'grote mensen', schrijf jouw zin op een post-it en plak deze op een prominente plek of maak er een foto van en gebruik deze als achtergrond van je telefoon, zo word je meerdere malen per dacht herinnert aan dat wat je wilt bewerkstellingen.

Het is bijna zover, zomervakantie!
De voorpret kan beginnen...To do lijstjes worden gemaakt, bezienswaardigheden worden uitgezocht en de route wordt gepland.

Echter niet voor iedereen is op vakantie gaan zo'n pret.
Heimwee op vakantie!

Maar wat is heimwee nou eigenlijk?
Heimwee is een verlangen naar thuis, naar het bekende. Dus zelfs wanneer papa, mama, broertjes en zussen mee zijn op vakantie, het gemis naar het bekende blijft.

Heimwee kan het leven van een kind) maar ook dat van een volwassene) behoorlijk in de weg staan. Naast de angst en de wens terug naar de veiligheid te keren kan heimwee zich ook uiten in fysieke klachten. lusteloosheid, braken, hoofdpijn en zelf koorts kunnen klachten zijn die ontstaan door het hebben van heimwee. Een stressreactie!

Vrijwel alle kinderen hebben weleens last van heimwee, met name in de leeftijd tussen 5 en 10 jaar. Vaak gaan heimweegevoelens na een aantal dagen weg, je hebt je draai gevonden, je weet wat je kunt verwachten en je voelt je ontspannen. Het onbekende wordt bekend!

Dit geldt niet in alle gevallen, bij sommige kinderen is de heimwee zo hardnekkig dat op vakantie gaan onmogelijk lijkt. Belangrijk is op zoek te gaan naar manieren om het te ondersteunen om in kleine stapjes weg te leren gaan uit de vertrouwde omgeving. Met als doel om te leren gaan met verandering en hier vertrouwen in te krijgen. 

Tips voor heimwee op vakantie:

• Maak de heimwee bespreekbaar
  Het is geen aanstellerij of overgevoelige reactie. Heimwee is heel normaal en 95% van de Nederlandse bevolking heeft ooit last (gehad) van heimwee. Ook al herken je als ouders deze gevoelens niet vanuit je eigen ervaring, probeer de heimweegevoelens van het kind niet te bagatelliseren.
  
  
• Toon begrip en geef vertrouwen
  Probeer niet boos of teleurgesteld omdat de heimwee wellicht wat roet in het eten gooit doordat de planning wat aangepast moet worden. Het is oké ook mét heimwee!
  Toon begrip en laat jouw zoon of dochter weten dat je erop vertrouwd dat het goed komt, ook met de heimwee. 
  
  
• Zorg voor voorspelbaarheid en overzicht
  Ga virtueel op reis! Onderzoek ruim voor vertrek de website van de camping. Bekijk samen de plattegrond,  bekijk de zwembaden, de mini-disco, de kinderboerderij.
  Ga al een keer samen naar het vliegveld. Waar parkeren jullie, welke lunch? Waar is de terminal? 
  
  
• Zorg voor afleiding 
  Dat zorgelijke hoofdje zal de hele reis zeggen dat het terug naar huis wil, het lijf voelt dit en wilt weg.
  Fysieke beweging helpt het brein in beweging te komen. Moeten jullie lang in de auto zitten? Neem op tijd pauze en doe even een dansje samen, huppel over de parkeerplaats, trek een sprintje.
  Lang wachten op het vliegveld? Maak samen een wandeling, neem een springtouw of bal mee, beweeg!

      Doe een leuk spelletje samen terwijl je onderweg bent. Begin met een woord en laat de ander het volgende
      woord kiezen, dan is de volgende aan de beurt. Wat een grappig verhaal ontstaat er!
      'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet' of een variant hierop: 'Wat hoor jij wel en wat hoor jij niet?', beiden spelletjes die
      de focus op de zintuigen leggen en helpen afgeleid te raken van de angstgedachten én de tijd gaat een stuk
      sneller als je lol hebt ;-) 
     

       Help het lichaam met spanning ontladen! Doe samen een ontspanningsoefening. Doe alsof je een ballon
       gaat opblazen. Je tuit je lippen, neemt via je neus een diepe teug, en blaast via je mond de lucht uit... Wie
       heeft de grootste ballon? 

• Zorg voor bekende geuren of rituelen
  Neem een eigen kussensloop mee gewassen met de wasverzachter waar jouw kind zo van houdt. Neem dezelfde geurkaas mee die thuis in de woonkamer brandt. Lees s' avonds uit dat zelfde boekje voor en houdt het zelfde bed ritueel. 

Gefronste wenkbrauwen, onrustig lijf, hoofdpijn of buikpijn. Zorgen maken!
Een hoofd dat overuren draait met 'wat als-jes'.
Beren op jouw weg zien en een emmer hebben die overloopt van zorgen en spanningen.

De mate van zorgen maken verschilt per persoon. Dit is o.a. afhankelijk van je persoonlijkheid en de voorbeelden om je heen. Maar ook natuurlijk datgene wat het leven je voorschotelt, en hoe je hiermee om leert gaan.

Zorgen maken heeft te maken met onzekerheid en de angst om los te laten. De behoefte hebben om controle te hebben over een situatie. Zorgen maken kost enorm veel energie! Niet alleen mentaal maar ook fysiek kunnen er klachten ontstaan wanneer je lang en overmatig zorgen hebt. 
Soms is het hebben van zorgen niet te vermijden, bijvoorbeeld wanneer een life event de grond onder je voeten laat schudden.

Wel kunnen jij en je kind(eren) leren anders om te gaan met zorgen maken:

1. De zorgenpot is hier een uitstekend middel voor. Opschrijven wat er in je hoofd zit en in de pot stoppen.
   Zo plaatst je de zorgen buiten jezelf, al is het maar voor even. Op een later moment kun je jouw zorgen weer erbij pakken en bespreekbaar maken bijvoorbeeld tijdens een gemeenschappelijk moment met je partner of met het hele gezin wanneer het een kind betreft. 
2. Ademen, we doen het allemaal onbewust om in leven te blijven. Echter we kunnen ook bewust ademhalen, met als doel wat meer in het lichaam te zakken en dus minder nadruk op het hoofd -het denken- te krijgen. 
   Tevens helpt dit de stresslevels te verlagen die verhoogd raken wanneer iemand zich zorgen maakt.
   Een paar keer diep inademen via je neus en langzaam uitblazen via je mond helpt al wat meer bij jezelf te komen.
3. Als derde tip wil ik je uitnodigen te onderzoeken wat er verscholen ligt onder het hebben van zorgen. Gaat het om de angst fouten te maken? Is het moeilijk om te vertrouwen op jezelf? Heb je nou eenmaal geleerd zo met bepaalde zaken om te gaan? 

Tijdens de intake was de onmacht goed te voelen, het zo graag anders willen maar niet weten hoe!

Inmiddels passen jullie je eropaan, de boosheid van jullie zoontje. Beiden gespannen en op de tenen lopend met de angst dat de vulkaan zomaar kan uitbarsten. Wanneer de vulkaan barst proberen jullie alles, maar niks lijkt te werken. Met als resultaat dat de onmacht nog groter wordt!

Vorige week zaten we samen om de tafel.

Jij als vader én als kleine jongen...Terug naar het begin.

Ik maakte kennis met jouw gezin van herkomst. Wie zijn je ouders? De onderlinge verhoudingen (letterlijk) op de kaart zetten.

Wat was jouw plek? Hoe werd er omgegaan met jouw boosheid? Wat had jij nodig? Wat deed jij om de spanning te kunnen dragen?

Inzicht krijgen in de kleine jij - zijn wonden, zijn behoeften en zijn strategieën- is cruciaal in het ontdekken van de sleutel tot de onmacht. Want pas als je voelt wat de boosheid van jouw kind in jouw triggert, en je herkent vanuit welke strategie je beweegt kan er groei ontstaan.

De grote jij mag de kleine jij leren troosten zodat je vanuit verbinding kunt leren communiceren met je kind!

Samen spelen, verbinden en delen
Brengt jouw binnenwereld naar buiten

Samen spelen, verbinden en delen
Laat mij maar zien wat je niet kunt uiten

Samen spelen, verbinden en delen
zoeken naar woorden die passen voor jou

Samen spelen, verbinden en delen
op jouw tempo, is wat ik je gunnen zou

Het poppenhuis is toch wel de grootste favoriet!

Terwijl ik met je ouders spreek ben je lekker aan het spelen. Je hebt veel fantasie volgens je ouders, je vertelt de hele dag en gaat helemaal op in je spel. Soms lijk je hen helemaal niet te horen, verstopt in je eigen wereld. Je lijkt je af te sluiten, ze krijgen vaak moeilijk contact met jou. Ze geven aan dat je met name in de avond vaker angstig bent. Je huilt dan en wilt het liefste dat mama blij je blijft, dat helpt je te ontspannen en uiteindelijk val je lekker in slaap.

Ondertussen observeer ik jou. Ik zie dat je houding gesloten is maar je hoort alles wat we zeggen. Soms zie ik een glimlach op je gezicht verschijnen wanneer mama iets grappigs over je verteld. Dan weer zie ik dat je in het spel stagneert omdat de woorden van papa je aandacht vragen. Voorzichtig benoem ik wat ik zie en vraag ik aan jou wat je voelt.

'Ik weet het niet', zeg je maar je laat zoveel zien.

Het poppenhuis, zoveel meer dan de grootste favoriet! 

Veerkracht is het vermogen om te herstellen van tegenslag en stress. Als er iets verdrietigs, akeligs of indrukwekkend gebeurt, kun je hier behoorlijk van onder de indruk zijn. Dit is normaal!
Je lichaam ervaart het een en ander, je hoofd denkt van alles. 

Na een tijdje veer je weer terug vanuit die stress of dat verdriet, beetje bij beetje. Soms lukt dat zelf en soms heb je daar wat hulp bij nodig.
Belangrijk is om je eigen eilandje te herkennen, die plek waar je kunt ontspannen en even helemaal jezelf kunt zijn. 
Iedereen komt in  het leven hoge golven en een wilde zee tegen, om veerkrachtig te kunnen zijn hebben we een stevig bootje en vertrouwen in ons eigen kompas nodig.

De mate van autonomie en  basisvertrouwen worden mede bepaalt door de hechting, wie staan er op de kade en blijven ze wachten wanneer jij op reis gaat? 

Maar ook jouw persoonlijkheid en eerdere ervaringen spelen een rol in de manier waarop jij jouw bootje op koers houdt. Veerkrachtiger worden kun je leren!

Samen lappen we de schade van je boot op, onderzoeken we de koers die jij wilt varen en bekijken we wat er nodig is om het fundament van de kade te verstevigen.

Wat teveel in je hoofd zitten, malende gedachten, zorgen maken, in rondjes lopen.. Ook jij kent het wel!
Als we dat hoofd eens konden uitzetten, dan was het allemaal zo veel eenvoudiger, toch?
Soms zijn het helpende gedachten, vaak saboteert die oneindige stroom aan overtuigingen en aannames je. Dit geldt niet alleen voor ons als volwassenen.

Volle hoofden, zorgelijk kijkende snuitjes, onrustige lijfjes, buikpijn, tetterende uiltjes...Piekeren. Bij kinderen niet altijd gelijk duidelijk wat er ten grondslag ligt aan datgene wat ze laten zien. Piekergedrag uit zich namelijk
in uiteenlopende vormen, bij de ene wat meer zichtbaar en bij de ander verstopt in bijvoorbeeld een fysiek klacht of in een uiting van emotie.

'Ben je aan het piekeren?', hoor ik mijzelf wel eens vragen. 
'Ik weet het niet, hoe ziet dat eruit?'

- Met de ACT4kids metaforen komen we daar al snel achter, want dat uiltje geeft jou wijze raad maar hij
  fladdert ook soms met kletspraat; 
- Door samen de zee te schilderen en vervolgens met onze vingers golfjes te trekken van links naar rechts,
  van rechts naar links, van links naar rechts, van....wordt je brein rustig; 
- Even bewust zitten op onze stoel, voeten stevig op de grond. Hak-teen-hak-teen. De bil-botjes goed
  aandrukken op de stoel. Handen op je buik. Waar zit je adem?
-  Samen jouw zelfverzonnen dans choreografie oefenen, compleet met muziek. Even loslaten!

Bij ieder van ons ziet piekeren er anders uit, maar we vinden altijd samen een oplossing!

Om emoties te kunnen reguleren hebben we ons lichaam nodig.
Leren voelen waar de emoties zitten!
De opbouw van de boze bui herkennen helpt je om het verloop ervan te beïnvloeden. De fases van je angsten herkennen helpt je om behoeftes kenbaar te maken en grenzen aan te geven. Er zijn veel meer emoties dan alleen blijheid, boosheid, angst en verdriet en er zijn vele nuances en overlappingen. Hoe meer zicht een kind heeft op zijn/haar emoties hoe gemakkelijk het wordt deze te reguleren.

Ik hoor ouders regelmatig zeggen: 'Ze is zó boos...Terwijl er helemaal geen reden is om boos te zijn!'. Belangrijk is om te onderzoeken of de boze bui ook boos is, of misschien wel bang?

Zonder je lichaam lukt dit niet. De mate van lichaamsbewustzijn verschilt per persoon, dit is o.a. afhankelijk van de start van het leven, de eerste 1000 dagen. De mate van lichaamsbewustzijn (het contact kunnen maken met je lichaam) is tevens afhankelijk van het nestje waarin je wordt geboren en waarin je opgroeit. Hoe ga je als ouders om met emoties en hoe reguleer jij?
Daarnaast kan trauma een rol spelen in de mate van lichaamsbewustzijn, door trauma ontstaat vaak een splitsing tussen je hoofd en je lichaam waardoor het moeilijk wordt om contact te maken met wat je voelt.

Hoe kun jij jouw kind helpen met het leren reguleren van emoties?

• Maak een start met het benoemen van jouw eigen gevoel. 'Mama had een drukke dag. Ik voel dat in mijn hoofd, daar zitten 1000 stuiterballen in' of 'Ik merk dat ik het een beetje spannend vind, mijn buik voelt alsof het vol met stenen zit'. 
• Help je kind contact te maken met een fysieke sensatie. Tijdens een boze bui of midden in de paniek zal dit niet lukken omdat de emoties dan de overhand nemen. Begin met de 'fijne gevoelens'. Bijvoorbeeld wanneer een kind zich ergens op verheugd. 'Waar in je lichaam voel je dat?'.
• Ondersteun je kind in het leren herkennen van de opbouw en het verloop van de emoties. Knutsel samen een stoplicht met een groen, geel, oranje en rood licht. Bij welk licht hoort welke fase en welke fysieke sensatie?

Komen jullie er niet uit? Ik help je graag verder!