Het viel me laatst op hoe vaak ouders en kinderen vastlopen in alledaagse gesprekken. Bijvoorbeeld bij simpele dingen als opruimen, aan tafel komen of naar bed gaan. Zo ook bij een moeder en haar zoon die ik onlangs begeleidde.
Zij had een sterke en directe opvoedstijl heel duidelijk en recht door zee, zoals zij zelf ook was opgevoed. Voor haar voelde dit als liefdevol begrenzen en structuur bieden. Maar haar zoon reageerde anders. Zijn innerlijke strijder kwam naar voren en liet zich gelden in een soort duivelse dialoog: hij wilde zich niet laten sturen en deed het liever op zijn eigen manier.
Onder die strijd zag ik echter iets anders liggen: een diepe behoefte van het kind om écht gezien te worden. Niet met een oplossing of een snelle tip, maar gewoon met aandacht voor wie hij is.Met de moeder ging ik aan de slag met mentaliseren: het herkennen van haar eigen triggers en leren om niet meteen in reactie te schieten. Dit maakte de ruimte groter voor begrip en verbinding. (Wil je hier meer over lezen? Bekijk dan mijn blog Mentaliseren kun je leren!)
In een tafelopstelling brachten we dit alles letterlijk in beeld. Zo konden we samen zien welk verhaal het gedrag van haar zoon vertelde. Dat was een krachtig moment: de strijd werd zachter en het gesprek opener.
Voor mij is dit precies waar mijn werk om draait: gedrag is geen probleem om te fixen, maar een verhaal om te verstaan. Wanneer we dat verhaal durven te horen, ontstaat er ruimte voor groei, verbinding en rust.
Wil je zelf ontdekken wat het gedrag van jouw kind je probeert te vertellen? Een tafelopstelling kan je daarbij helpen om die verhalen zichtbaar en begrijpelijk te maken.
Reactie plaatsen
Reacties