Gedeeld verdriet

Tijdens het werken met de Kaart, een landschap waarbinnen we samen denkbeeldig reizen door de hulpvraag, komen we terecht bij het Gedeeld verdriet. Je vertelt mij dat je het liefste het verdriet wilt delen met mij want dan is het minder zwaar. Je glimlacht naar me terwijl je jouw behoefte uitspreekt.
Waar het verdriet over gaat weet je niet, maar je voelt het wel. Op school noemen ze je vaak een huilebalk omdat je om ‘het minste of geringste’ in tranen uitbarst.
Onderweg komen we er samen achter dat al dit verdriet niet van jou is, al voelt het wel zo.
Als kind wil jij niks liever wilt dan dat papa en mama gelukkig zijn, óók als dat betekent het verdriet te moeten dragen. Doordat je de tranen van de ander draagt kom je niet toe aan je eigen behoeftes of ontwikkeling, vanuit loyaliteit voor jouw ouders sta je met liefde even stil.

Het is tijd voor het Spiegelmeer. Zonder jou maar met jouw ouders samen het Gedeeld verdriet aankijken. Dat was best confronterend, erkennen van wat er is en vooral van wat er niet meer is. Soms is het gemakkelijk om te negeren van wat er gezien wilt worden, niet vanuit moedwilligheid maar vanuit onmacht.

En hoe gaat het inmiddels met jou?
Je ouders zien een vrolijke, energieke dochter die zichzelf ontwikkeld. Je zelfvertrouwen is enorm gegroeid en je zit lekker in je vel.
Dankjewel dat jij jouw ouders liet groeien!