Tijdens een sessie met een vrouw kwam er iets naar voren dat veel mensen herkennen. Ze merkte dat ze in haar relatie vaak boos werd. Haar woorden werden scherp, haar toon fel, en voor ze het wist stond ze in de ‘vechtstand’. Achteraf voelde ze zich schuldig, maar in het moment leek ze niet anders te kunnen.
Toen we samen gingen onderzoeken wat er onder die boosheid lag, kwam er iets zachters tevoorschijn: angst. Angst om niet gezien te worden, om afgewezen te worden, om er niet écht bij te horen. De boosheid was haar manier geweest om die kwetsbare plek te beschermen. Ooit was dat heel helpend; het gaf haar kracht en maakte dat ze zich staande kon houden. Maar in haar huidige relatie werkte het juist tegen haar: het duwde de ander weg.
Dit laat mooi zien hoe onze emoties vaak functioneren als boodschappers. Boosheid, verdriet, angst; ze lijken misschien lastig, maar eigenlijk wijzen ze ons op iets diepers. Emoties vertellen ons dat er een basisbehoefte niet wordt vervuld. Het verlangen naar veiligheid, verbinding, erkenning, nabijheid… Als dat gemist wordt, roept ons lijf een alarmbel af.
Het lastige is dat we vaak reageren met gedrag dat we ons ooit hebben aangeleerd om die pijn niet te hoeven voelen. Sommigen gaan de strijd aan, anderen trekken zich terug of klappen dicht. Het zijn beschermingsstrategieën die vroeger van levensbelang voelden, maar die in volwassen relaties vaak meer afstand dan nabijheid creëren.
Het vraagt moed om even stil te staan bij wat er werkelijk gebeurt. Om te voelen: wat zegt mijn boosheid eigenlijk? Waar ben ik bang voor? Wat mis ik op dit moment? Pas als je die laag toelaat, wordt het mogelijk om de behoefte erachter te herkennen en op een rustige manier met je partner te delen.
Inzicht in emoties is dus niet alleen een kwestie van beheersen of kalmeren. Het gaat over leren begrijpen waarom je doet wat je doet. Over ruimte maken om te voelen, en erkennen wat je van binnen werkelijk nodig hebt. Daar, in dat stukje kwetsbaarheid, ontstaat de mogelijkheid tot echte verbinding.
Want uiteindelijk gaat een relatie niet over winnen of verliezen. Het gaat over gezien worden, gehoord worden, en samen durven onderzoeken wat er onder de oppervlakte leeft. Wanneer boosheid niet meer alleen een uitbarsting is, maar een signaal dat wijst naar een behoefte, wordt er ruimte gemaakt voor mildheid, naar jezelf én naar de ander.
( Ps: het is overigens niet aan haar partner alsnog haar basisbehoefte te vervullen, het is aan haar zichzelf nu te leren geven wat ze toen niet gehad heeft!).
Reactie plaatsen
Reacties